امروزه بسیاری از کشورها برای بهره­مندی از مزایای تجارت، اقتصاد خود را با اقتصاد کشورهای دیگر درهم­آمیخته­اند. تجارت باعث تقسیم نیروی کار و تخصص­گرایی، صرفه­جویی­های مقیاس و بالا رفتن سطح استاندارد زندگی می­شود و رقابت را تشویق می­کند. زمانی که کشورها به مبادلات تجاری روی می­آورند، انتظار می­رود بخش­های مختلف اقتصاد و شاخص­های کلان اقتصادی از این رابطه تاثیر بپذیرد. این تاثیرات می­تواند مثبت یا منفی باشد. میزان بهره­مندی یک کشور از یک رابطه تجاری به برآیند این اثرات مثبت و منفی بستگی دارد. در طول سالیان اخیر چین به عنوان یکی از شرکای مهم تجاری دنیا و از جمله کشور ایران مطرح شده است. این مطالعه با بررسی آثار اشتغال رابطه تجاری ایران و چین، میزان بهره­مندی کشور ایران از این سیاست را محک می­زند. بررسی آمارهای تجارت ایران با چین حاکی از آن است که در دوره 1375 تا 1386، همواره چین قدرت برتر این رابطه دوطرفه بوده است. در مطالعه حاضر تلاش می­شود با استفاده از داده­های ترکیبی برای بخش صنعت بر اساس کدهای 2 رقمی ISIC طی دوره زمانی 1375 تا 1386و استفاده از روش panel data، اثر تجارت با چین بر اشتغال بخش­های صنعتی اقتصاد ایران بررسی شود. نتایج بررسی­ها برای 22 بخش صنعتی حاکی از آن است که واردات از چین باعث کاهش سطح اشتغال می­شود و صادرات ایران به چین، به خلق فرصت­های اشتغال کمک می­کند. به دلیل نقش پررنگ­تر واردات، نتیجه نهایی تاثیر منفی تجارت با چین بر اشتغال بخش صنعت ایران است. هم­چنین دستمزد حقیقی نیروی کار رابطه معکوس و معناداری با اشتغال بخش صنعت ایران دارد و ارزش افزوده بخش صنعت، ایجاد فرصت­های اشتغال را به دنبال دارد.