کاربرد آموزش مهارت جرأت­ورزی

افرادی که با دیگران مشکل دارند، افرادی که دستخوش ترس از برخوردهای اجتماعی و کم رویی­اند، نوجوانانی که هنگام ورود به جمع نمی­دانند چه بگویند و چگونه رفتار کنند و احساس ناتوانی برای گفت و گو با مردم و عدم همکاری با آن­ها دارند و نیز قادر به تصمیم­گیری برای مسائل روزمره خود نیستند در حال افزایش هستند و همه این مسائل باعث شیوع انواع اختلالات هویتی در نوجوانان می­شود. افراد از ابتدا کم رو یا اجتماعی متولد نمی­شوند بلکه آن­ها را در طی زندگی آموزش­های لازم می­دهند(لاول و باربارا[۱]، ۱۹۹۸؛ به نقل از کایوند و همکاران، ۱۳۸۸). روش آموزش ابراز وجود یکی از روش­های بسیار مؤثر جهت افرادی است که خشم خود را درون فکنی کرده و یا از الگوهای رفتاری منفعل- مهاجم استفاده می­نمایند. این روش در افراد افسرده و مضطرب که مشکلات بین فردی دارند نیز یاری دهنده تلقی می­گردد. فارئل به نقل از حجازی در اهمیت آموزش ابراز وجود چنین اظهار می­دارد که این روش در مورد افراد افسرده که در تعاملات بین فردی مشکلات فراوان دارند مؤثر می­باشد، زیرا آنان یا روابط بین فردی خود را به حداقل رسانده و یا واکنش­های منفعلانه­ای در پیش می­گیرند. بنابراین با فراگیری روش­های ابراز وجود قادر خواهند بود که به راحتی افکار و احساسات خود را با دیگران در میان بگذارند(حجازی و بهادر خان، ۱۳۸۳).

۲-۱-۳-۶- شیوه­های آموزش مهارت جرأت­ورزی

برای آموزش مهارت­های اجتماعی مرتبط با قاطعیت به روش­های مؤثر و منسجمی نیاز است. اولین روشی که به طور متداول سال­هاست در امر آموزش این مهارت به کاربرده می­شود روش کلاسیک می­باشد. بک در مورد بکارگیری روش­های آموزش ابراز وجود(به شکل کلاسیک) معتقد است که این روش بر سه اصل استوار است:

اولین اصل: یادگیری مهارتی است. در این روش تمرکز بر آموزش رفتارهای کلامی و غیر کلامی است که به وسیله فراگیران تمرین می­شود(همان منبع).

دومین اصل: بر مبنای روش حساسیت زدایی، جهت کاهش اضطراب می­باشد، مضافاً بر اینکه این روش یکی از روش­های یادگیری مهارتی است(همان منبع).

سومین اصل: بازسازی شناختی می­باشد که شامل ایجاد تغییر در نگرش­ها، ارزش­ها و عقایدی است که باعث محدود شدن بیان احساسات در فرد می­گردد و از طرفی بینش فرد را نسبت به رفتارهایش افزایش می­دهد(همان منبع).

از سوی دیگر در آموزش این مهارت می­توان از مدل­ها و روش­های رایج در حوزه تغییر رفتار، از جمله در عرصه آموزش بهداشت نیز استفاده کرد(همان منبع).

الف) ایفای نقش

یکی از روش­های یادگیری این مهارت روش ایفای نقش می­باشد. اصولاً بازی نقش به عنوان یک الگوی آموزشی در ابعاد شخصی- اجتماعی مطرح می­باشد. این روش خصوصاً در زمینه مشکلات بین فردی از اهمیت خاصی برخوردار است. هدف در این روش آموزشی، دخالت دادن بازیگران و حضار در مشکلات واقعی و کمک به آن­ها در درک و کشف احساساتشان می­باشد. همچنین افراد فرصتی می­یابند تا نسبت به رفتار و ارزش­های خود بصیرت پیدا نمایند و روش­های تطابقی بهتری را در زمینه حل مشکلات فرا گیرند. در طی اجرای نقش مراحل خاصی وجود دارد. در مرحله اول، دلگرم کردن گروه می­باشد. در این مرحله هدف گروه مشخص گردیده و فراگیران با مشکل آشنا می­شوند و فرا می­گیرند که چگونه با مشکل مواجه شوند. سپس بازیگران انتخاب گردیده و در مورد ایفای نقش بایستی به خواسته آنان توجه شود. حضار نیز در این مرحله آماده گردیده و راهنمائی­های لازم را دریافت می­دارند. زیرا کل گروه بایستی صحنه نمایش را تجربه کرده و قادر به تجزیه و تحلیل نقش­ها، در ارتباط با رفتار و احساسات بازیگران باشند. بنابراین پس از انجام نمایش، بحث و تبادل نظر در کل گروه صورت می­گیرد. در بیشتر مواقع بازی بایستی با یک بازنگری مجدد دوباره اجرا گردد تا نقش­ها جابجا گردیده و سپس تصحیح شود(شعبانی، ۱۳۸۳؛ به نقل از محبی و همکاران، ۱۳۸۸).

[۱] -Lowell & Barbara

 متن فوق تکه ای از این پایان نامه بود

برای دیدن جزئیات بیشتر ، خرید و دانلود آنی فایل متن کامل می توانید به لینک زیر مراجعه نمایید:

متن کامل