تعریف علامت تجاری

     علائم تجاری عموماً برای شناسایی بنگاههای اقتصادی بعنوان یک منبع شناخت کالاها یا خدمات معتبر بکارگرفته می‌شوند. “یک علامت تجاری می‌تواند هر نشانه‌ای باشد که کالاها و یا خدمات ارائه شده توسط بنگاههای اقتصادی مختلف را از تولیدات و کالاهای سایر بنگاهها متمایز نماید”. این تعریف می تواند جنبه های مختلفی را در برداشته باشد که بعضی از اوقات به جنبه کاربردی علامت تجاری بیشتر توجه شده که عموماً به هم پیوسته و برای کلیه مقاصد و اهداف عملی باید همیشه با هم دیده شوند.[۱]

     علامت تجاری می تواند یک کلمه، تکیه کلام، طرح، سمبل یا رنگ، بو، ترکیبی از فرآیندها و یا ترکیبی از همه اینها ‌باشد که نشان دهنده منبع و منشاء کالاها و یا خدمات خاص بوده و سبب تمایز بین این کالاها یا خدمات و یا محصولات دیگر رقبای تجاری گردد.

      گرچه بعضی از علائم تجاری مانند نایک و مک‌دونالد، براحتی قابل شناسائی هستند، لیکن برخی دیگر هرچند آشنا اما بعنوان علامت تجاری دیده نشده‌اند. می توان گفت که بهترین علائم تجاری آنهایی هستند که تصاویر ذهنی را مجسم می‌نمایند، مانند (slim- fast) یعنی سریع لاغر شدن و یا حروف‌های ترکیبی مانند Exxon که براحتی نیز قابل حمایت خواهند بود. از طرفی برخی از نامهای زمینه در اینترنت نیز می‌توانند بعنوان علائم تجاری باشند. مثلاً داشتن یک نام زمینه مانند yahoo.com می‌تواند منافع بسیاری را برای آن فرد یا شرکت بدنبال داشته باشد.

مثلاً علامت تجاری گوگل آنقدر مشهور شده که کلمه Google بعنوان یک فعل در سال ۲۰۰۶ در کتاب لغت نامه وبستر ثبت گردیده است.[۲]

     در جای دیگر علامت تجاری را به بیان بسیار ساده،« نوعی نشانه تعبیر می کند که محصولات و خدمات یک تولیدکننده و یا ارائه دهنده خدمات را از دیگران متمایز می‌سازد». مثلاً علائم تجاری، مانند: Oxo، Flake و غیره … سرمایه‌های بسیار ارزشمندی برای شرکتهای تجاری و یا صاحبان آنها خواهند بود. یکی از کلیدی‌ترین عناصر در خصوص علائم تجاری «تمایزبخشی » آن نسبت به سایر محصولات و یا خدمات می‌باشد[۳].

     از طرفی به موجب ماده ۱ قانون ثبت علائم و اختراعات مصوب اول تیرماه ۱۳۱۰، «علامت تجارتی عبارت از هر قسم علامتی است، اعم از نقش، تصویر، رقم، حرف، عبارت، مهر، لفاف و غیره…، که برای امتیاز و تشخیص محصول صنعتی، تجارتی و فلاحتی، اختیار می شود». ممکن است، یک علامت تجارتی برای تشخیص امتیاز محصول جماعتی از زارعین یا ارباب صنعت یا تجار و یا محصول یک شهر و یا یک ناحیه از مملکت اختیار شود، لذا این تعریف علاوه بر قلمرو موضوعات مربوط به علائم به ماهیت آنها نیز اشاره دارد، یعنی با آمدن کلمه  «غیره» دیگر گونه‌های علائم تجاری و صنعتی، همچون علائم غیرمادی (مانند صدا، بو و رایحه) را نیز         شامل می‌شود.[۴]

     تعریف دیگری که برای علامت تجاری می‌توان ارائه نمود این است که “علامت عبارت است از اسم یا تصویر یا حرف یا رقم و یا هر علامت و مشخصه‌ای که محصولات یک کارخانه و یا کالاهای یک تجارتخانه را مشخص و متمایز کند، که این علامت نیز ارزش مالی دارد”.[۵]

علی رغم تعاریف گوناگون ارائه شده، قانونگذار نیز در تعریفی مختصر و بدون ذکر انواع آن که بنظر کار درستی می باشد، اقدام به تعریف علائم تجاری نموده است.

     در ماده ۳۰ قانون ثبت اختراعات، طرح‌های صنعتی و علائم تجاری مصوب ۳/۱۱/۱۳۸۶، در تعریف علامت تجاری اینگونه آمده است: «نشان قابل رویتی که بتواند کالاها یا خدمات اشخاص حقیقی یا حقوقی را از هم متمایز سازد» و با تکیه و تاکید بر همین تمایز است که برای ثبت بین‌المللی علائم براساس موافقت‌نامه نیس، ۳۴ طبقه کالا و ۱۱ طبقه خدمات ذکر شده است.

   بدیهی است، این تعریف ارائه شده از طرف قانونگذار، مشابه تعریف سازمان جهانی مالکیت فکری در مورد علامت تجاری می‌باشد. وایپو علامت تجاری را «هر نشانی می‌داند که قادر است کالاهای تولیدی یا خدمات ارائه شده توسط یک بنگاه اقتصادی را از کالاها یا خدمات سایر بنگاهها، متمایز نماید». لازم به توضیح است که در تعریف فوق هر نشانی مورد قبول می‌باشد.

     در حالیکه براساس ماده ۳۰ قانون ۱۳۸۶، هر نشان “قابل رؤیت” قید گردیده و این امر می‌تواند موجب محدودیت در پذیرش علائم غیر قابل رؤیت، از جمله علامت بویایی گردد و تعریف مطرح شده در ماده ۳۰ قانون از این حیث نسبت به تعریف ارائه شده در ماده یک قانون ثبت علائم و اختراعات مصوب /۱/۴۱۳۱۰ محدودیت ایجاد نموده است، زیرا در ماده فوق علامت تجارتی را «هر قسم علامتی می‌داند که اعم از نقش، تصویر، رقم، حرف، عبارت، مهر، لفاف و غیر آن که برای امتیاز محصول صنعتی، تجارتی یا فلاحتی اختیار می‌شود.[۶]

     لذا، ملاحظه می‌شود که قانون جدید نسبت به قانون سال ۱۳۱۰، دارای محدودیت بوده و درحقیقت شباهت بیشتری با اولین مصوبه در این خصوص دارد. زیرا که، در ماده یک قانون علامات صنعتی و تجارتی مصوب ۹/۱/۱۳۰۴ شمسی مقرر گردیده بود که « هر قسم علامت از رقم و حرف و عبارت و یا نقش که برای امتیاز و تشخیص یک محصول صنعتی و یا یک شیء و یا مؤسسه تجارتی به کار رود، علامت صنعتی و تجارتی شناخته خواهد شد». لذا می‌توان اینگونه استنباط نمود که وجه مشترک و تشابه تمام تعاریف ارائه شده، خصوصیت و ویژگی «تمایز بخشی» علامت تجاری می‌باشد. به همین دلیل است که می‌توان گفت، وظیفه اصلی یک علامت تجاری این است که به مصرف کنندگان کمک می‌کند تا کالا یا خدمات یک شرکت خاص را شناسائی نموده و آن را از سایر محصولات مشابه و یکسان رقباء، تشخیص دهد.

     از این رو، می‌توان در راستای تعریفی که در ماده ۳۰ قانون ثبت اختراعات، طرحهای صنعتی و علائم تجاری مصوب ۳/۱۱/۱۳۸۶ ارائه گردیده، اهم محاسن و معایب را از دیدگاههای مختلف  بشرح زیر بیان نمود. لذا در اینجا ابتداء به مهمترین محاسن این تعریف اشاره اجمالی می کنیم:

الف: محاسن:

۱- هماهنگی با مقررات بین‌المللی

     در قانون جدید سعی بر هماهنگی با مقررات بین‌المللی برای ایجاد شرایط لازم جهت پیوستن به سازمان تجارت جهانی و هماهنگی با موافقت‌نامه راجع به جنبه‌های مرتبط با حقوق مالکیت فکری (Trips) شده است. از جمله این موارد می‌توان به تشابه بین تعریف علامت تجاری مذکور در ماده ۳۰ قانون با تعریف سازمان جهانی مالکیت فکری (WIPO) اشاره نمود و این موضوع می‌تواند گام مؤثری جهت ارتقاء جایگاه مالکیت صنعتی به طور عام و علامت تجاری بصورت   خاص باشد.

 متن فوق تکه ای از این پایان نامه بود

برای دیدن جزییات بیشتر ، خرید و دانلود آنی فایل متن کامل می توانید به لینک زیر مراجعه نمایید:

متن کامل

لینک بالا اشتباه است

برای دانلود متن کامل اینجا کلیک کنید

       

:: بازدید از این مطلب : 430