۲-۱-۲-۵-اثر بخشی درمان گروهی شناختی رفتاری در بیماران دیابتی

نتایج تحقیق اسنوک و اسکینر(۲۰۰۲) در اجرای آموزش گروهی شناختی رفتاری با بیماران دیابتی نشان داد که پس از اجرای این مداخله میزان HbA1cبیماران به طور معناداری کاهش یافته­بود.

وینگر و همکاران(۲۰۰۲) آموزش شناختی رفتاری را با آموزش­هایی مقایسه کردند که به طور معمول برای کنترل قندخون ارائه می­شود، مداخله­ی آنها عبارت بود از بازسازی شناختی و آموزش آرمیدگی. نتایج این پژوهش نشان داد که در هر دو شرایط، سطح هموگلوبین گلیکوزیله کاهش می­یابد، ولی کیفیت زندگی تنها در بیمارانی ارتقاء می­یابد که آموزش شناختی رفتاری دریافت کرده­اند. ون و همکاران(۲۰۰۵)نیز در پژوهشی، آموزش گروهی شناختی­رفتاری را در بیماران دیابتی نوع۱اجرا کردند که آشفتگی روان شناختی بالا و علائم افسردگی داشتند، نتایج پژوهش آنها نشان داد که آموزش گروهی شناختی­رفتاری در کاهش هیجان­های منفی، افزایش خودکارآمدی مرتبط با دیابت و رفتارهای مراقبت از خود و کنترل قندخون موثر است(پورشریفی و همکاران،۱۳۹۰).

سورویت[۱] و همکاران (۲۰۰۲)، تاترسال،مک کولچ و اولین[۲] (۱۹۸۵)، در بیماران دیابتی نوع۲ و رولنیک،میلر و بوتلر[۳](۲۰۰۷) در بیماران دیابتی نوع ۱ پس از اجرای مداخله­ی آموزشی گروهی شناختی رفتاری با هدف کاهش میزان افسردگی ، تفاوت معناداری بین گروه آزمایش وکنترل یافتند.

۱٫S^urwit

۲^{.Tattersall,McCulloch&Aveline}

۳^{.Rollnick,Miller&Butler}

متن کامل پایان نامه